همکاری ایران و چین در قالب یک نقشه راه بطور وسیع همه کنش گران را به اظهار نظر و قضاوت واداشته است.
فارغ از نوع قضاوت ها، این حضور وسیع و حساسیت بالا را باید تحسین کرد.
با این همه ، بطور جدی جای خالی “سواد رسانه ایی” و “ارزیابی عادلانه” احساس می شود.
بنحوی که امکان بهره برداری از این ظرفیت را به حداقل ممکن رسانده است.
به همین رو، پرداحتن به این دو موضوع توسط نخبگان، یکی از ضرورت های امروز جامعه ما است.
…………………………….